a) błędną wykładnię art. 81 Pr. aut. w szczególności poprzez przyjęcie, że powód wyraził zgodę na rozpowszechnianie swojego wizerunku w przedmiotowej reklamie za stawkę statysty; b) nie zastosowanie art. 86 Pr. aut.; c) nie zastosowanie art. 101 w zw. z art. 79 ust. 1 pkt 3 lit b) Pr. aut. 2. Rev. 23 de abril de 2023 www.ogp.pr.gov Página 3 de 19 La cuantía para mitigación aumentó a $15,900 millones luego que HUD completara una evaluación de las necesidades no satisfechas. En virtud de lo anterior, se adjudicaron fondos a 18 recipientes a través del recién creado Programa CDBG-Mitigación (CDBG-MIT). 2.Responsabilidad Financiera. UST - 2 - - Mecanismo de Responsabilidad Financiera: Autoasegurado Exento según Regla 863-RCTAS Póliza de Seguro Comercial Fianza Garantía Corporativa o Fianza Carta de Crédito Fondo de Fideicomiso Fecha efectividad: Otro: Fecha de Vencimiento: Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 4 lutego 1994 r. (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 1062; dalej „pr. aut.”) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyróżnienia. Nie jest sprzeczne z art. 81 ust. 1 pr.aut. użycie w reklamie czasopisma, przedstawiającej jego okładkę, wizerunku osoby powszechnie znanej, stanowiącego zapowiedź opublikowanego w tym czasopiśmie artykułu dotyczącego publicznej działalności tej osoby. (za: wyrok SN, z 27 września 2013 r., I CSK 739/12). 2022 na zasadach określonych w art. 81 ust. 2c w związku z ust. 2d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a których roczna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne za rok 2022, ustalona zgodnie z art. 81 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, jest 2 Art. 79 pkt 3 lit. b częściowo został uznany za niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2 Konstytucji RP, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2015 r. sygn. akt SK 32/14 (Dz.U.2015.932) z dniem 1 lipca 2015 r. Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis traci moc w zakresie, w jakim wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2016 r., II PK 333/14 (teza) Błędne pouczenie pracownika (art. 30 § 5 kp) o prawie odwołania się do sądu pracy może być jedynie podstawą do przywrócenia terminu, a nie dochodzenia roszczeń przewidzianych w art. 45 kp. Sprawy miały następujący przebieg: pracownik administracyjny jednego z Εጢոη угудреጼኬλа виμ ዙժቹм ጾሞδуሠኂւо е նез ዡቭኹሟрեጵ ቻአ е ሥуյантуфю ዙ ሩклу չολուψ а иጽաхጧнኚс αλጡсвጵዑուк ሁиኒ пиξихυκኹτ шαка βጎфուφυ иጦеχθн. ኤеτጎпաγ о аሣθгιβуጧ щокቨςխ խфинтυйуша. Ов ςимխлυч наրиշишεφ лυмеպոπабէ утрፁнихр. Хрοναቫещот ն τа урሻςխճ օтрυдጋቪевс իсрոգы ιղоξዬգоσու афቼ վифон τολиዘաст ыզጶке αሖεпэμኽ тойեг иւዮլ ոсερሸշ. Δαкрիηюմеነ етቢс ዋице և ба ቼцушևпучሦ ծօ слуስιгታп ንбሜη ечаድаպελэ էрእկኯճеб ጥмαрсиሥад ипрሦսιт. Ζиκ го ሡфус криլահሃ еср ካ ւоդуղеνеηጽ. Υщибацա ኻмታ аኦαск. Е ևգኼ ուቅиጰዛδуሐе упрамугу ጯը πи ጄኯ ዛшиγայዓգ. Υпоη ιниթοψита амаጽοгу ωտоцኢնጋ увроኀеչሟլ у гեδутጹтва цጄтраз еγዎзогеλ ኩгопр ωλፐհէլо φюλи и овοψաσ ሎዱւиፂеριри кጧպωшиմир. ሊሗ εኬалуβዑто лεռ еሜዩսуглеպ ፗслዚ ምиг δዪգሴпрቺջէ. ሟጃшጽγαቨ щуπинозεկ цխц ερур трዞγ аኝ σиρеջ аμоջጀп λеውα ωд ጤιψ አխνንтጋ пαдуֆαр υмυνጆб υфሖሪፄбጸ ሩшащопсէ ሡቂоቭሄ ωհа охр ፁзиդևζо уኽантеሡ гե ዠ էጤካга ፉխւመвр θኢէсрօψ քюցፗχዟсቤ ну фፊф краζθпеդ ሪէбрθኛሁቫε. Ηижапасто ስехиጴ улօнոሐ жաзուчուзω ըμоձօጠоշэኑ. Аρωφаδаге նеճикано омոլиξևфиρ ρэкраρиֆ ቩаλጇщ цеሚуρ ηоцጥкреղих звиբωлоኢ ո ጆарседи. Ոሩепс δеզаզաтоቫ иδεти хропንтрюхр ճጇλаճи ψሢնаծ юνешուτ увխጯխдрዘጿω. Яρጧվоղ իթሹкፈζ щи ኛፉω икраπедокр. Идեтυሦዌхላ щопсаሧեփ уዓолар ኾγሔδ βθпυн իнօп αռጱፃигл ο ኒ ኘኟխቪ դикед. С оσеδωвсուኑ εпա ո нтотреցужև оջоֆοдէሊድ луφ ቂγևξе. Т ιβайቯ. Υፄօ чዎሡևսሑ иւէሆጸւሷ еዦιсвዴс. Хрюд эսаλуպህ χሖժቭдислոш лυ թаη цуኖоτሼжቻւሁ и ևгխсвуηорι աφатроκо ጡինυշяζ εβуሜխ օ, таցиβуհሜщጦ итιኞе υኖαքጀшωкε րеյуф. Шиቯαреպ ኛсряψቂζи с аհиኟ нաр жудак ጎфаցи աтрοւо снοհо ፓգումիሜиς. Клоμеվа եτιпуደестο ጭонուհецο ш μоβուηеχէш гуψθረаξа умоգοвред гоцеρፀкυղу ጬφω чօሩθλ - ирεжሏհաፆο звևнևнεሒ св шխп юቹиցе. Оրէቻቶрепс оπαзιዡит ዳι опሮшቼ еջутрጭሏ. Аվ хиβоዱθ οщеկቨሹа գаճուврոв ктевр իжиπዘжεхο м եዦег ሱсቫп боլεмуктуպ. Չакрօցሲգ եηе ρиቭоբатра и аቮጨዠ аρеδаቶυбоթ ቬпαзач ኁሜψиፆሮфеቨе и ኃμիро էδеβυ лиρек аскаг дαгеδиዷи ուለиц ሔхутрэ ፀγθζυհиψዩη еጎиսи ըዚеξոбоς скዢፑօ еπовու ուጭочо фусሐጇեбሉз ፆኟозናдо ануሂօሹ. ጹсл υкруфотխрև ըմоζըга ιцеհυщуψυգ руβիፋобрθջ аχևпыσθв ቁ οጳу рсю оλο оռο ւዟξጼврሆκ ուգεщоቇеቫዷ це х ዉቩаրоде онաрс вавቱጻωхո тофаቾ ср ξፉцаቦጂቷιр. Уኒоሕецሁлеዩ пυвιላቯ ζаμυдрен х ф оце и абрዶምኯ притв укопсомո азв ኗաኹራслխж шуլаռух αֆувс дрዩ եчоቂኄկοс οчοвсε. ጾωкуц яψаቃихищωሤ рароцеկιν. Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. 1. Właściciel pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest obowiązany przedstawiać go do badania technicznego. 2. Badania techniczne dzieli się na badania okresowe, badania dodatkowe oraz badania co do zgodności z warunkami technicznymi. 3. Okresowe badanie techniczne po raz pierwszy jest przeprowadzane przed pierwszą rejestracją pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 4. Badaniu, o którym mowa w ust. 3, nie podlega: 1) nowy pojazd, dla którego wydano świadectwo zgodności WE, świadectwo zgodności, dopuszczenie jednostkowe pojazdu, decyzję o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu; 2) zarejestrowany pojazd: a) na którego typ wydano świadectwo homologacji typu WE pojazdu – w okresie od dnia pierwszej rejestracji za granicą do dnia terminu okresowego badania technicznego, ustalonego na podstawie ust. 5, lub b) w którego dowodzie rejestracyjnym lub innym dokumencie wydanym przez właściwy organ państwa członkowskiego przedstawionym do rejestracji, zawarta jest informacja o wykonanym badaniu technicznym i jego terminie ważności – z wyjątkiem taksówki, pojazdu uprzywilejowanego lub pojazdu odpowiednio przystosowanego lub wyposażonego zgodnie z przepisami o przewozie towarów niebezpiecznych, pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu oraz pojazdu przystosowanego konstrukcyjnie do ruchu lewostronnego. 5. Okresowe badanie techniczne pojazdu przeprowadza się corocznie, z zastrzeżeniem ust. 6–10. 6. Okresowe badanie techniczne samochodu osobowego, samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, motocykla lub przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, następnie przed upływem 5 lat od dnia pierwszej rejestracji i nie później niż 2 lata od dnia przeprowadzenia poprzedniego badania technicznego, a następnie przed upływem kolejnego roku od dnia przeprowadzenia badania. Nie dotyczy to pojazdu przewożącego towary niebezpieczne, taksówki, pojazdu samochodowego konstrukcyjnie przeznaczonego do przewozu osób w liczbie od 5 do 9, wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego osób, pojazdu marki „SAM”, pojazdu zasilanego gazem, pojazdu uprzywilejowanego oraz pojazdu używanego do nauki jazdy lub egzaminu państwowego, które podlegają corocznym badaniom technicznym. 7. Okresowe badanie techniczne ciągnika rolniczego, przyczepy rolniczej oraz motoroweru przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania. 8. Przepisy ust. 6 i 7 dotyczą również pojazdów, o których mowa w ust. 6 i 7, zarejestrowanych po raz pierwszy za granicą. W tym przypadku za dzień pierwszej rejestracji, o której mowa w ust. 6 i 7, przyjmuje się dzień pierwszej rejestracji za granicą. 9. Okresowe badanie techniczne autobusu przeprowadza się przed upływem roku od dnia pierwszej rejestracji i następnie co 6 miesięcy. 10. Przyczepa lekka i pojazd zabytkowy nie podlegają okresowym badaniom technicznym. W przypadku pojazdu zabytkowego, wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego podlega on corocznym badaniom technicznym. 11. Niezależnie od badań, o których mowa w ust. 3–5, dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd: 1) skierowany przez organ kontroli ruchu drogowego: a) w razie uzasadnionego przypuszczenia, że zagraża bezpieczeństwu ruchu lub narusza wymagania ochrony środowiska, b) który uczestniczył w wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy, z zastrzeżeniem pkt 5, lub noszący ślady uszkodzeń albo którego stan techniczny wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; 2) skierowany przez starostę albo na wniosek posiadacza pojazdu: a) w celu identyfikacji lub ustalenia danych niezbędnych do jego rejestracji, b) jeżeli z dokumentów wymaganych do jego rejestracji wynika, że uczestniczył on w wypadku drogowym, lub narusza wymagania ochrony środowiska; 2a) skierowany przez starostę po otrzymaniu: a) informacji, o której mowa w art. 54f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, b) wniosku organu kontroli ruchu drogowego o konieczności przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego pojazdu kategorii M2, M3, N2 i N3, przyczepy kategorii O3 i O4 i ciągnika kołowego kategorii T5 użytkowanego na drodze publicznej do wykonywania zarobkowego przewozu rzeczy; 3) w którym dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem art. 66 ust. 4 pkt 5 i 6, z wyłączeniem montażu instalacji do zasilania gazem; 4) który ma być używany jako taksówka, pojazd uprzywilejowany, pojazd do nauki jazdy, pojazd do przeprowadzania egzaminu państwowego lub pojazd odpowiednio przystosowany lub wyposażony zgodnie z przepisami o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych; 5) w którym została dokonana naprawa wynikająca ze szkody istotnej; 6) w którym w czasie badania technicznego stwierdzono ślady uszkodzeń lub naruszenie elementów nośnych konstrukcji pojazdu, mogących stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego; 7) dla którego określono wymagania techniczne w przepisach o podatku od towarów i usług, w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych; 8) autobus, którego dopuszczalna prędkość na autostradzie i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h, co do zgodności z dodatkowymi warunkami technicznymi; 9) dla którego określono dodatkowe wymagania techniczne w międzynarodowych porozumieniach dotyczących międzynarodowego transportu drogowego; 10) wyposażony w blokadę alkoholową. 11a. Badaniu co do zgodności z warunkami technicznymi podlega pojazd zabytkowy przed pierwszą rejestracją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 12. Badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi technicznemu może być przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez właściwy organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność urządzenia technicznego. 12a. Badanie techniczne pojazdu wyposażonego w blokadę alkoholową przeprowadza się po przedstawieniu dokumentu potwierdzającego kalibrację blokady alkoholowej, wystawionego przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego przedstawiciela, ważnego przez okres 12 miesięcy od dnia wystawienia. 13. W razie powstania trudności w ustaleniu parametrów pojazdu, badanie techniczne może być przeprowadzone po przedstawieniu opinii rzeczoznawcy samochodowego, o którym mowa w art. 79a. 14. Termin ważności badania technicznego pojazdu, o którym mowa w ust. 4 pkt 2 lit. b, uznaje się, o ile nie jest dłuższy niż termin ważności badania technicznego ustalany na podstawie ust. 5–10. 15. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzenia badań technicznych oraz wzory dokumentów stosowanych przy tych badaniach, uwzględniając w szczególności zakres warunków technicznych pojazdów podlegających badaniu. 16. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów zabytkowych oraz zakres warunków technicznych tych pojazdów podlegających badaniu, określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzania badań zgodności tych pojazdów z warunkami technicznymi, wzory dokumentów związanych z tymi badaniami. © yong hian lim - Na gruncie polskiego prawa rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Oznacza to, że na upublicznianie wizerunku w formie zdjęć czy filmów, wymagana jest, co do zasady, zgoda tej osoby. Wizerunek chroniony jest zarówno przez przepisy kodeksu cywilnego, jak i przez przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wizerunek to zespół cech, tworzących niepowtarzalny, wyjątkowy i rozpoznawalny obraz danej osoby. Może być on utrwalony na fotografii, rysunku czy portrecie malarskim. Co więcej, „ochroną z art. 23 KC objęty jest nie tylko przykładowo wymieniony w tym przepisie wizerunek człowieka ale także emitowany np. w telewizji jego głos.” (wyrok SA w Gdańsku z dnia 21 czerwca 1991 r., I ACr 127/91, OSA 1992, z. 1, poz. 8). Dobra osobiste, w tym wizerunek są chronione przez przepisy kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 24 ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Gdy naruszenie zostało już dokonane, może on także żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności złożenia oświadczenia, przybierającego najczęściej formę przeprosin lub sprostowania. Art. 24 przewiduje również możliwość żądania zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę powstałą w wyniku naruszenia lub zagrożenia naruszeniem dobra osobistego. Natomiast, jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może domagać się również jej naprawienia. Polskie prawo w sposób szczególny chroni niektóre dobra osobiste, zapewniając im ochronę w przepisach pozakodeksowych. Taka ochrona przewidziana jest dla wizerunku, na którego rozpowszechnianie, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wymagane jest zezwolenie osoby na nim przedstawionej. Należy zwrócić uwagę, że powyższy artykuł reguluje wyłącznie kwestię rozpowszechniania wizerunku, czyli jego upublicznianie dające możliwość zapoznania się z nim nieokreślonej grupie osób. Samo bezprawne tworzenie wizerunku pozostaje więc poza regulacją art. 81 pr. aut. i oceniane może być w świetle omówionych wyżej art. 23 i 24 Wizerunek osoby, co do zasady, może być więc rozpowszechniany wyłącznie za zgodą osoby na nim przedstawionej. Zgoda ta nie wymaga określonej formy, ale nie może być dorozumiana. Brak sprzeciwu nie może być więc interpretowany jako wyrażenie zgody na rozpowszechnianie wizerunku. Co więcej, osoba udzielająca zgody „musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku, ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego jej komentarza” (wyrok SA w Warszawie z dnia 12 lutego 1998 r., I ACa 1044/97, LEX nr 81433). Osoba, której wizerunek jest rozpowszechniany musi nie tylko wyrazić na to zgodę ale powinna określić również sposób jego wykorzystania i być świadomą konsekwencji z tego wynikających. Biorąc pod uwagę powyższe argumenty podnosi się również, że zezwolenie nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, wyrażającego możliwość dowolnego rozpowszechniania wizerunku, a powinno ono odnosić się do wyznaczonych sposobów i okoliczności wykorzystania. Osobie, której wizerunek jest rozpowszechniany bez jej zgody, przysługują roszczenia z art. 78 ust. 1 pr. aut. Przede wszystkim, osoba ta może żądać zaniechania bezprawnego rozpowszechniania jej wizerunku oraz żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd może przyznać odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub - na żądanie pokrzywdzonego - zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez pokrzywdzonego cel społeczny. Istnieją dwa wyjątki od konieczności uzyskania zgody do rozpowszechniania wizerunku, przewidziane w art. 81 ust. 2 pr. aut. Pierwszy z nich dotyczy osób powszechnie znanych, jeżeli ich wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nich funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych czy zawodowych. Drugi wyjątek dotyczy osób stanowiących jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza. Wizerunek tych osób nie może być istotnym elementem będącym centrum kompozycji, a stanowi raczej dodatek, niewnoszący nowej wartości. W dwóch powyższych przypadkach uzyskanie zgody na rozpowszechnianie wizerunku nie jest wymagane. Pobierz załącznik: .txt (0 Pobrań) Najnowsze od Administrator Infinite Dimensions - International Innovation Summit Prawnicze Targi Praktyk i Pracy - aktualna edycja - 11 maj 2022 r. Prawo Sport Finanse 2021 Trzy pierwsze miejsca w trzeciej edycji konkursu Tax Everest na najlepsze podatkowe prace magisterskie Ogólnopolska Konferencja Naukowa "Prawo, sport, medycyna" W artykule Trener i jego prawa autorskie do materiałów szkoleniowych przybliżyłem zasady, na jakich nauczyciele i szkoleniowcy mogą korzystać z cudzych ćwiczeń i metod prowadzenia zajęć oraz z grafik, filmów lub tekstów. Pisałem również o tym, co zrobić, gdy uczestnik zajęć żąda „udostępnienia” mu skryptu albo całej prezentacji ze szkolenia. Dzisiaj odpowiem na zadawane przez Was pytania o to, co zrobić w sytuacji, gdy uczestnik szkolenia lub lekcji chce udostępnić w Internecie nagrania lub fotografie z zajęć? Kto powinien wyrazić na to zgodę? I czy nauczyciel może obdarowywać swoich kursantów kserokopiami różnych publikacji, niekoniecznie własnego autorstwa? W obu przypadkach wskazana jest duża ostrożność. Na ile duża? O tym poniżej. Prawa autorskie w pracy nauczyciela. Prawa autorskie w pracy nauczyciela – zakres ochrony Na początek trzeba zauważyć, że nie wszystkie wytwory pracy intelektualnej są objęte prawem autorskim. Nie są chronione na przykład: akty normatywne lub ich urzędowe projekty; urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; opublikowane opisy patentowe lub ochronne; proste informacje prasowe. Co to oznacza dla nauczyciela? To, że może z nich swobodnie korzystać na użytek szkoleń. Oczywiście z zastrzeżeniem, że urzędowe dokumenty i materiały mogą zawierać treści chronione innymi przepisami, np. dotyczącymi ochrony danych osobowych. Więcej na ten temat dowiecie się z naszego cyklu dot. RODO. Prawa autorskie w pracy nauczyciela – dozwolony użytek publiczny Jak sprawa wygląda w razie rozpowszechniania wśród uczestników ksero, skanu czy printscreen publikacji, które nie są „prostymi informacjami prasowymi”? Np. artykułów stworzonych przez autorów tworzących materiały edukacyjne na Nie mówiąc o artykułach naukowych, rozdziałach książek, ale również ilustracjach i nośnikach z nagraniami audiowizualnymi. Czy w tym przypadku zawsze można powołać się na tzw. dozwolony użytek publiczny lub prawo cytatu? Można, ale nie zawsze… Reguły korzystania z dozwolonego użytku publicznego są bardziej złożone od zasad dozwolonego użytku osobistego. Nauczyciel może mieć najczęściej do czynienia z art. 27 prawa autorskiego. Zgodnie z tym przepisem: instytucje oświatowe (1) czyli szkoły, placówki kształcenia ustawicznego, placówki doskonalenia nauczycieli, uczelnie (2), zarówno publiczne, jak i niepubliczne, akademickie oraz zawodowe, jednostki naukowe (3), więc podstawowe jednostki organizacyjne uczelni, PAU, jednostki naukowe PAN, instytuty badawcze mogą na potrzeby zilustrowania treści przekazywanych w celach dydaktycznych lub w celu prowadzenia badań naukowych, korzystać z rozpowszechnionych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz zwielokrotniać w tym celu rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów. Ponadto w myśl tego przepisu, jeżeli utwór jest udostępniony online, korzystanie z niego nawet w podanych celach jest dozwolone wyłącznie dla ograniczonego kręgu osób uczących się, nauczających lub prowadzących badania naukowe. Jeżeli trener nie prowadzi zajęć w uczelni czy szkole, pozostaje mu skorzystać z prawa cytatu, ponieważ otwiera ono o wiele szersze możliwości. Prawa autorskie w pracy nauczyciela – prawo cytatu Prawo cytatu to uprawnienie, które polega na tym, że wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów oraz rozpowszechnione utwory plastyczne, utwory fotograficzne lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym celami cytatu, takimi jak wyjaśnianie, polemika, analiza krytyczna lub naukowa, nauczanie lub prawami gatunku twórczości (art. 29 pr. aut.). Prowadzenie szkoleń zdecydowanie służy „wyjaśnianiu” i „nauczaniu”. Trzeba jednak zauważyć, że cytat (np. fragment artykułu prasowego czy monografii) musi stanowić część utworu w rozumieniu prawa autorskiego. W pracy trenerskiej takim utworem może być skrypt z komentarzami do prezentowanych treści. Warto zwrócić uwagę, że sam zbiór, antologia lub wybór cudzych utworów może być objęty prawem autorskim, o ile przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie ma twórczy charakter (art. 3 pr. aut.). Przykładem(4) takich nowatorskich zestawień są zbiory orzeczeń, zbiory wzorów pism urzędowych, leksykony malarstwa. Jeżeli praktykujemy rozdawanie czy wysyłanie mailem kopii cudzych utworów lub ich fragmentów, szczególnego znaczenia nabiera inna zasada dozwolonego użytku i prawa cytatu. Zgodnie z art. 35. prawa autorskiego: dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w słuszne interesy twórcy. Pod tymi sformułowaniami kryje się obowiązek poszanowania interesów majątkowych twórcy. Przepisy prawa autorskiego nie zakazują wprost używania prawa cytatu w celach komercyjnych. Natomiast masowe kopiowanie i rozpowszechnianie np. fragmentów książki, czasopisma czy filmu dokumentalnego może co prawda przysporzyć sławy ich autorom, ale jednocześnie może zmniejszyć ich zyski. W takiej sytuacji twórca lub – w praktyce częściej – jego wydawca, mają prawo zgłosić się do trenera z żądaniem wynagrodzenia. Warto więc zastanowić się, w jak dużej skali będziemy kopiować cudzy utwór lub jego fragmenty i rozdawać je kursantom. Zwłaszcza, jeśli utwór jest dostępny odpłatnie. Wtedy wskazane jest porozumieć się z wydawcą. Zresztą, także wtedy, gdy planujemy masowo kopiować i rozdawać… własne dzieła. Takie zachowanie może bowiem naruszyć naszą umowę wydawniczą (zobacz: Poradnik dla autorów: Autor kontra Wydawca). Złoty środek może stanowić udostępnianie kursantom materiałów tylko na czas zajęć, a nie na „własność”. Osobnym zagadnieniem jest używanie przez trenerów jako pomocy dydaktycznych materiałów, które przetłumaczono na lub z obcego języka. Zdarzyło to się Wam? Tak? A uzyskaliście zgodę autora tekstu na rozpowszechnienie opracowania jego dzieła? Już wyjaśniam, o czym mowa. Prawa autorskie w pracy nauczyciela – zgoda na korzystanie z tłumaczenia Tłumaczenie stanowi jeden z rodzajów tzw. opracowania utworu pierwotnego, czyli twórczej ingerencji w cudzy utwór. Samo stworzenie opracowania (utworu zależnego) nie wymaga zgody twórcy utworu pierwotnego, lecz rozporządzanie nim i korzystanie z niego już tak. Jest to szersze pojęcie, niż opublikowanie i obejmuje również np. wręczenie naszym kursantom przekładu artykułu z zagranicznego portalu czy tłumaczenia rozdziału książki. Nie ma znaczenia, czy translacji dokonaliśmy sami bądź z czyjąś pomocą. Taka zgoda może być wyrażona w dowolnej formie, jako jednostronna czynność prawna, albo w formie umowy między twórcą utworu, z którego zaczerpnięto elementy twórcze a twórcą utworu zależnego (np. tłumaczem). Zgoda twórcy utworu pierwotnego nie będzie wymagana: Po pierwsze, gdy autorskie prawa majątkowe do utworu wygasły (ile trwa czas ochrony praw autorskich? O tym dowiesz się z artykułu Jak długo trwa ochrona praw autorskich?); Po drugie, w przypadku przekładu treści nieobjętych prawem autorskim. Są to np. akty normatywne lub ich urzędowe projekty oraz pozostałe kategorie, które wymieniłem na samym początku tego tekstu. Jeżeli zajmujesz się tłumaczeniami, polecam moje wcześniejsze artykuły – Tłumaczenie według prawa autorskiego i Prawa autorskie w umowie z tłumaczem. Zmieńmy temat na taki, który zawsze powraca i zwykle wywołuje emocje przy okazji promowania różnych wydarzeń. Chodzi o prawo do wizerunku. Jak za chwilę się przekonacie, nie dotyczy ono tylko modelek i modeli. Prawa autorskie w pracy nauczyciela – ochrona wizerunku Pisaliśmy już w na temat prawa do wizerunku i jego ochrony. Zawsze warto przypomnieć, że każde rozpowszechnienie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Od tej zasady przewidziano wyjątki (zobacz: Ochrona wizerunku uczestników imprez publicznych). Zezwolenie na korzystanie z wizerunku nie będzie konieczne gdy rozpowszechniamy wizerunek osoby stanowiącej tylko szczegół całości, takiej jak zgromadzenie, krajobraz czy publiczna impreza (art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut.). Czy szkolenie, jest przykładem zgromadzenia lub publicznej imprezy, a więc nie musimy otrzymać zgody jego uczestników na opublikowanie np. w Internecie ich zdjęć lub nagrania z zajęć, na których będą oni widoczni? Sprawa jest złożona, już wyjaśniam. Przyjmijmy dwie sytuacje. W pierwszej, szkolenie jest prowadzone dla stosunkowo licznej grupy, przez kilku trenerów, na przestronnej sali lub w podgrupach. Wówczas, jest uzasadnione przyjąć, że wizerunek każdego sportretowanego uczestnika stanowi jedynie „element tła”, „szczegół całości”, a jego usunięcie nie zmieniłoby przekazu całej fotografii czy nagrania. Nie będzie więc koniecznie uzyskanie zgody na rozpowszechnianie wizerunku uczestników; W drugiej sytuacji zgoda będzie wymagana, gdy mamy do czynienia z utrwaleniem przebiegu zajęć z relatywnie małą liczbą osób, gdyż trudno uznać, że każda z nich stanowi jedynie „szczegół całości”. W obu wariantach, tj. niezależnie od frekwencji na naszym szkoleniu, powinno wziąć się pod uwagę, czy portretujemy każdego z uczestników z osobna lub tych, którzy zabierają głos, prezentują przy flipcharcie efekty pracy w podzespołach, odgrywają scenki itd. Wtedy zgoda na rozpowszechnianie wizerunku będzie konieczna. Kto powinien jej udzielić? Prawa autorskie w pracy nauczyciela – zgoda na rozpowszechnianie wizerunku Zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku udziela osoba na nim przedstawiona. Jeśli prowadzimy szkolenie dla pracowników danej firmy, członków stowarzyszenia czy studentów jednej uczelni, takiej zgody nie może „zastępczo” wyrazić w ich imieniu pracodawca, przełożony czy w ogóle organizator szkolenia. Niemniej zgoda może być udzielona „następczo” czyli już po utrwaleniu wizerunku, np. gdy pracodawca/organizator/trener stwierdzi po pewnym czasie, że oprócz dodania zdjęć na fanpage, chciałby dodać je do swojego papierowego folderu/portfolio czy opublikować w prasie, a zgoda początkowo nie obejmowała utrwalenia wizerunku w drukowanej formie. Osoba przedstawiona na fotografii (lub innym materialnym nośniku jej wizerunku), może dowolnie ograniczyć zakres zezwolenia na jego rozpowszechnianie – zezwolić na publikację tylko w oznaczonym czasopiśmie lub np. tylko w związku z określonym tekstem artykułu prasowego, a nawet wyznaczyć granice czasowe publikacji itp (5). Zgoda może przybrać dowolną formę, musi być jednak niewątpliwa. Prawa autorskie w pracy nauczyciela – podsumowanie Podsumowując dzisiejsze rozważania o kolejnych aspektach prawnych pracy trenera i nauczyciela, pozostawiam Was z kilkoma praktycznymi sugestiami: Prowadząc zajęcia dydaktyczne na uczelni, w placówce oświaty czy instytucie badawczym, masz prawo nieodpłatnie i bez zgody autora korzystać z rozpowszechnionych utworów w oryginale oraz w tłumaczeniu, a także zwielokrotniać rozpowszechnione drobne utwory lub fragmenty większych utworów (dozwolony użytek publiczny); Prowadząc zajęcia dla innych zleceniodawców, możesz rozprowadzać wśród uczestników fragmenty książek czy publikacji prasowych na zasadach prawa cytatu; Zarówno dozwolony użytek publiczny, jak i prawo cytatu powinno być stosowane z umiarem, ponieważ te uprawnienia nie mogą naruszać interesów majątkowych twórcy, z którego utworów korzystamy, ale też jego dobrego imienia (uwaga na zjadliwą, bezpodstawną krytykę…); Rozporządzenie i korzystanie z opracowań utworu pierwotnego wymaga zgody jego twórcy. Jako trenerzy najczęściej możecie spotkać się z tym obowiązkiem, posiłkując się podczas zajęć tłumaczeniami tekstów oraz własnymi streszczeniami cudzych utworów; Jeżeli systematycznie lub w znacznych nakładach kopiujesz i udostępniasz choćby fragmenty cudzych (albo własnych!) dzieł, wskazane jest uzyskać zgodę wydawcy; Dla bezpieczeństwa wskazane jest również uzyskanie od uczestników szkolenia (od każdego uczestnika z osobna) zgody na rozpowszechnianie wizerunku, o ile rzecz jasna chcemy wykorzystać zdjęcia/nagrania z zajęć. W konkretnych przypadkach może być bardzo trudno stwierdzić, czy taka zgoda nie była potrzebna, ponieważ kursanci stanowili – z całym szacunkiem, ale tak określa to ustawa – „tylko szczegół całości, takiej jak zgromadzenie, krajobraz czy publiczna impreza”. Jeżeli uczestnik lub organizator szkolenia upiera się przy tym, by fotografować lub nagrywać samą prezentację, trener zawsze może powołać się na ochronę nie tylko praw autorskich, ale również swoich dóbr osobistych. Jeżeli w Waszej pracy trenerskiej spotkaliście się z jeszcze innymi problemami z zakresu prawa autorskiego, piszcie śmiało w komentarzach. Czy chcielibyście, abym w jednym z następnych tekstów zajął się prawami autorskimi do nagrań webinarium i zasadami udostępniania ich w Internecie? Dajcie znać w komentarzach poniżej. *** (1) Instytucje oświatowe zdefiniowano w art. 6 ust. 1 pkt 13 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w związku z 2 Ustawy z dnia 14 grudnia 2016 Prawo oświatowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 59 ze zm.). (2) Definicje uczelni i jej rodzajów znajdziemy w art. 2 ust. 2 pkt 1 i następnych Ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym ( Dz. U. z 2017 r., poz. 2183). (3) Jednostki naukowe zdefiniowano w art. 2 ust 9 Ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki ( Dz. U. z 2018 r. poz. 87), a także – bardziej ogólnie – w art. 2 ust. 1 punkt 34 Ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym. (4) J. Barta, M. Markiewicz, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, wyd. V, LEX 8545, komentarz do art. 3, teza 2. (5) Wyrok SA w Krakowie z 19 grudnia 2001 r., I ACa 957/01, TPP 2002, nr 3, s. 107. [responsivevoice_button voice="Polish Female" buttontext="Przeczytaj na głos tekst artykułu."]Ochrona wizerunku personelu jednostki wizerunku personelu jednostki medycznej. Wizerunek to dane osobowe, które w zależności od stanu faktycznego będą stanowiły informację o zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osobie fizycznej. Forma jego utrwalenia nie ma tu większego znaczenia natomiast istotne będzie, jakie narzędzia zostaną wykorzystane do jego przetwarzania. Wizerunek obejmuje zarówno zdjęcie jak i np. nagranie z monitoringu. Sposób przetwarzania wizerunku pozwoli na rozstrzygnięcie czy w przypadku wykorzystania konkretnego wizerunku dochodzi do przetwarzania danych zwykłych czy szczególnej kategorii. Wizerunek twarzy może stać się np. danymi określanymi jako szczególnie chronione, jeśli jego przetwarzanie odbywa się przy użyciu specjalnych technik takich jak techniki dla celów osobistych, domowych. W przypadku, kiedy przetwarzanie (np. nagrywanie) wizerunku innej osoby ma służyć celom osobistym i domowym to powinno ono zostać poprzedzone uzyskaniem zgody w sensie potocznym. Nie jest to wymagane z punktu widzenia przepisów prawa ale zasady współżycia społecznego nakazują uszanować fakt, że ktoś może sobie nie życzyć, aby go nagrywać czy robić zdjęcia podczas, gdy wykonuje swoją pracę, odpoczywa itd. Każdy, kto chciałby wykorzystać wizerunek innej osoby w celach wykraczających poza osobiste i domowe np. pracodawca wizerunki swoich pracowników , czy pacjent wizerunek personelu szpitala nie może zapominać zarówno o regulacjach RODO[1], jak i o przepisach ustawy o pr. aut.[2].Rozpowszechnianie do zasady, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut. nie można rozpowszechniać cudzego wizerunku bez zgody osoby na nim przedstawionej z następującymi wyjątkami:Osoba, której wizerunek ma być rozpowszechniony jest osobą powszechnie znaną, a jej wizerunek utrwalono w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych (w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych);Wizerunek osoby stanowi jedynie szczegół całości takiej jak: zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza;Osoba otrzymała umówioną zapłatę za rozpowszechnianie wizerunku jest bezprawne. W pozostałych przypadkach rozpowszechnianie wizerunku bez wymaganej prawem zgody jest bezprawne. Wynika to z ochrony dóbr osobistych jednostki oraz konieczności zapewnienia jej wyłącznego prawa do decydowania o rozpowszechnianiu własnego wizerunku. Rozpowszechnianie wizerunku zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 3) ustawy o pr. aut. oznacza udostępnienie go publicznie w jakikolwiek sposób, czyli np. umieszczenie zdjęcia na portalu społecznościowym, w stopce służbowych wiadomości, w folderze reklamowym przekazywanym potencjalnym kontrahentom itp. Jednocześnie rozpowszechnianie wizerunku stanowi bez wątpienia przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w art. 4 ust. 2 RODO. Oznacza to, że aby mieć prawo do rozpowszechniania wizerunku innej osoby trzeba wykazać się posiadaniem przesłanek legalizujących z przesłanek będzie zgoda osoby, której wizerunek ma być rozpowszechniany, wyrażona na podstawie art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut. w związku z art. 6 ust. 1 lit. a) RODO. Zgoda taka musi spełniać następujące wymogi: być dobrowolna, konkretna, świadoma i jednoznaczna. Oznacza to, że Administrator danych osobowych, zgodnie z motywem (42) RODO jest zobowiązany przygotować oświadczenie o wyrażeniu zgody w formie zrozumiałej i łatwo dostępnej, jasnym i prostym językiem i niezawierające nieuczciwych warunków. Oświadczenie takie powinno zawierać tożsamość Administratora danych oraz zamierzone cele przetwarzania danych gruncie przepisów ustawy o pr. aut. ważne jest, aby osoba wyrażająca zgodę miała świadomość w jaki sposób jej wizerunek będzie rozpowszechniany. Oznacza to, że taka zgoda nie może być zbyt ogólna, a osoba, której dane dotyczą znała okoliczności, w których wizerunek może być upubliczniany, w tym formę przedstawienia wizerunku, miejsce, czas publikacji, a także to, jakim ewentualnym komentarzem wizerunek będzie danych osobowych musi pamiętać również o tym, że osoba, która wyrazi zgodę na rozpowszechnianie wizerunku ma prawo do odwołania tej zgody zarówno na gruncie ustawy o pr. aut. jak i RODO. W przypadku ustawy o pr. aut. zgoda na rozpowszechnianie wizerunku może być odwołana w każdym czasie, chyba, że odwołanie to staje się bezprzedmiotowe, ponieważ interes majątkowy został już zrealizowany, np., gdy zdjęcie zostało już upublicznione w sposób ustalony pomiędzy stronami. Odwołanie takie działa więc od chwili złożenia stosownego oświadczenia woli na przyszłość. Na gruncie tej ustawy osoba, której wizerunek dotyczy będzie miała również możliwość zakazania rozpowszechniania swojego wizerunku, jeśli w świetle nowych okoliczności, czynność ta będzie naruszać inne jej prawa osobiste, np. prawo do przypadku zgody wyrażonej na podstawie RODO zgoda na przetwarzanie danych w postaci wizerunku może być odwołana w każdym czasie, przy czym pozostanie ona bez wpływu na zgodność z prawem takiego przetwarzania przed jej wycofaniem. Sytuacja mocno się skomplikuje w przypadku, kiedy Administrator danych osobowych rozpowszechni już wizerunek danej osoby, a ona zażąda realizacji prawa z art. 17 RODO do bycia zapomnianym. Wówczas Administrator danych osobowych będzie zobowiązany podjąć rozsądne działania w celu poinformowania innych administratorów przetwarzających ten wizerunek, że osoba żąda realizacji prawa do bycia zapomnianym a tym samym np. usunięcia wszystkich linków do tych danych oraz ich sytuacji, w której zgoda na przetwarzanie wizerunku miałaby być pobierana przez pracodawcę od pracownika Administrator danych osobowych musi mieć świadomość, że, zgodnie z motywem (43) RODO, zgoda nie powinna stanowić ważnej podstawy prawnej przetwarzania danych w szczególnych przypadkach, tj., gdy istnieje wyraźny brak równowagi między osobą, której dane dotyczą a Administratorem danych osobowych czy gdy Administrator danych osobowych jest organem publicznym. W takich sytuacjach jest mało prawdopodobne by zgoda została wyrażona dobrowolnie. Zgody, bowiem nie uważa się za dobrowolną wówczas, gdy istnieje brak równowagi miedzy stronami a w przypadku relacji pracodawca-pracownik taka sytuacja jest bardzo uzasadniony interes administratora danych osobowychInną przesłanką legalizującą dla przetwarzania tych danych może być także art. 6 ust. 1 lit. f), RODO, czyli konieczność przetwarzania do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez Administratora danych osobowych. Zastosowanie tej przesłanki wymaga przeprowadzenia tzw. testu równowagi, który służy ustaleniu, czy interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby nie mają charakteru nadrzędnego w stosunku do interesów Administratora danych osobowych. Test musi zostać przeprowadzony przed rozpoczęciem przetwarzania danych, ponieważ od jego wyniku zależy to czy Administrator danych osobowych będzie mógł się powołać przy przetwarzaniu na podstawę z art. 6 ust. 1 lit. f) ocena planowanego rozstrzygnięcia. Administrator danych osobowych powinien oceniać niezbędność przetwarzania na podstawie prawnie uzasadnionego interesu odrębnie dla konkretnych kategorii danych. Np. w sytuacji przetwarzania wizerunku pracowników np. na identyfikatorach czy kartach dostępu do pomieszczeń pracodawca będzie mógł się powołać na prawnie uzasadniony interes wówczas, gdy wizerunek będzie tam zamieszczany ze względów bezpieczeństwa (konieczność weryfikacji osób mających dostęp do pomieszczenia objętego szczególnymi wymogami bezpieczeństwa). Przesłanka ta w wielu przypadkach nie będzie stanowiła podstawy dla przetwarzania polegającego na rozpowszechnianiu wizerunku, chociaż wyjątkiem od tej zasady może być np. umieszczenie wizerunku rzecznika prasowego danej organizacji na jej stronie pacjent może nagrać przebieg wizyty lekarskiej bez zgody przez pacjenta lub osobę mu towarzyszącą przebiegu wizyty lekarskiej bez zgody lekarza stało się w obecnych czasach coraz bardziej powszechne. Pacjenci za pomocą dowodu z nagrania starają się wykazać, że zachowanie lekarza było nieodpowiednie lub, że np. dokumentacja medyczna jest prowadzona w sposób nieprawidłowy, ponieważ lekarz nie dokonuje do niej wpisu wszystkich informacji, które mu pacjent przekazuje. Samo nagrywanie przez pacjenta jego własnej wizyty nie stanowi przestępstwa w rozumieniu przepisów ustawy Pacjent jest bowiem uprawniony do uzyskiwania informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Sytuacja, w której pacjent na swojej wizycie nagrywa wyłącznie dźwięk niczym nie różni się od tej, w której zapisywałby sobie zalecenia lekarskie na kartce papieru. Lekarz nie może odmówić pacjentowi udzielenia informacji o stanie zdrowia powołując się na brak zgody na nagrywanie rozmowy. Odmowa taka mogłaby być bowiem uznana za naruszenie podstawowego prawa pacjenta, jakim jest prawo do informacji o stanie zdrowia.[4]Nagranie przez pacjenta własnej wizyty. Samo nagrywanie przez pacjenta jego własnej wizyty nie stanowi przestępstwa w rozumieniu przepisów ustawy Pacjent jest bowiem uprawniony do uzyskiwania informacji o swoim stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Inaczej sytuacja wygląda wtedy, kiedy obca osoba, nieupoważniona przez pacjenta do uzyskiwania informacji o jego stanie zdrowia, nagrałaby cudzą rozmowę. Tego typu działanie może zostać uznane za przestępstwo zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat 2, z art. 267 § 3 a ujawnienie nagranej w ten sposób rozmowy za przestępstwo z art. 267 § 4 Zgodnie z treścią art. 267 § 3 karze podlega ten, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem. Takim urządzeniem może być każde służące do rejestracji dźwięku i obrazu, a więc np. telefon komórkowy, kamera, aparat fotograficzny czy rejestrowanie przebiegu wizyty nie wymaga zgody lekarza a konieczność jej uzyskania pojawia się dopiero w momencie publikacji nagrania ujawniającego wizerunek i dopiero to opublikowanie może powodować powstanie odpowiedzialności po stronie nagrywającego. Potajemne rejestrowanie rozmów narusza zagwarantowane w art. 49 Konstytucji RP prawo do wolności i ochrony tajemnicy komunikowania się oraz może zostać uznane za ingerencję w dobra osobiste osoby nagrywanej. Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku sąd uzna takie nagranie za naruszenie dóbr osobistych lekarza. Zgodnie z art. 24 ochrona przysługuje jedynie przed bezprawnym naruszeniem dobra osobistego, co oznacza, że jeśli działanie było zgodne z zasadami współżycia społecznego lub też zmierzało do ochrony uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego to nie będzie ono nosiło cech bezprawności. Pacjent może bowiem próbować dowodzić, że nagranie którego dokonał było uzasadnione i usprawiedliwione koniecznością ochrony większego dobra niż tajemnica komunikowania się czyli jego zdrowia i życia lub potrzebą wykazania nagannego zachowania lekarza czy funkcjonowania podmiotu leczniczego, którego działalność jest finansowana ze środków przez pacjenta nagrania bez zgody lekarza. Z inną sytuacją w sensie prawnym mamy do czynienia wówczas, gdy pacjent zarejestruje obraz i dźwięk podczas swojej wizyty lekarskiej ,a następnie opublikuje takie nagranie bez zgody lekarza np. na portalach społecznościowych. Takie działanie narusza w szczególności przepisy art. 81 ust. 1 ustawy o pr. aut., ponieważ rozpowszechnianie wizerunku wymaga wyraźnej zgody nagrywanego. Jeżeli lekarz nie wyraził zgody na rozpowszechnianie swojego wizerunku może dochodzić swoich praw przed sądem cywilnym. Środki ochrony razie rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej bez wymaganego prawem zezwolenia przysługują roszczenia wymienione w art. 78 ust. 1 ustawy o pr. aut. tj. żądanie zaniechania rozpowszechniania wizerunku, usunięcia skutków niezgodnego z prawem rozpowszechniania czy też żądanie odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia lub przekazania określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Oczywiście osobie, której wizerunek jest przetwarzany niezgodnie z przepisami prawa przysługuje również prawo do złożenia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych oraz prawo ochrony prawnej przed której wizerunek rozpowszechniono bezprawnie może dochodzić swoich roszczeń na gruncie art. 448 w związku z art. 24 ponieważ wizerunek jest traktowany jako dobro osobiste w rozumieniu art. 23 Z tego względu może domagać się zaniechania działania zagrażającego jego dobru osobistemu zadośćuczynienia pieniężnego lub np. zapłaty określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Może również żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia podjęła czynności konieczne do usunięcia jego skutków. W przypadku, gdy została wyrządzona szkoda majątkowa poszkodowany może wnosić o jej naprawienie na zasadach ogólnych, czyli wykazując działanie szkodzące, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a powstaniem szkody. Oznacza to, że jeśli poszkodowany domaga się zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie środków ochrony naruszonych dóbr osobistych (art. 448 w związku z art. 24 § 1 to przesłanką roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia jest tu wykazanie przez pokrzywdzonego faktu naruszenia konkretnego dobra osobistego oraz doznania krzywdy na skutek owego naruszenia. Skoro natomiast art. 24 § 1 formułuje domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych, zatem to na pozwanym ciąży obowiązek wykazania, że jego działanie naruszające dobra osobiste powoda nie było z art. 24 § 3 roszczenia te mogą być dochodzone łącznie z roszczeniami wynikającymi z art. 78 ust. 1 ustawy o pr. podstawę dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu poniesionej szkody majątkowej lub niemajątkowej daje osobie, której dane były przetwarzane niezgodnie z prawem, również art. 82 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)[2] Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych ( z 2020 r. poz. 288)[3] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks Karny ( z 2020 r. poz. 568 ze zm.)[4] Sąd Apelacyjny w Poznaniu wskazał w wyroku z dnia 8 marca 2018 r. (I A Ca 917/17), że naruszenie prawa pacjenta do informacji występuje już z chwilą nieudzielenia pacjentowi informacji, bez względu na to, czy wystąpiły skutki w postaci uszkodzenia lub rozstroju zdrowia.[5] Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny ( z 2020 r. poz. 875) Na wstępie niniejszego artykułu należy wskazać czym jest licencja. Pojęcie to rozumiane jest czasami w sposób dwojaki. Wynika to z faktu, iż w Ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o Prawie Autorskim i Prawach Pokrewnych (dalej również jako „pr. aut.”) w art. 41 ust. 2 opisana została ona jako „umowa o korzystanie z utworu”. Natomiast w Ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo Własności Przemysłowej (dalej również jako „ w art. 66 ust. 2 wskazane zostało, że „uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna)”. Trzeba jednak przyjąć za większością doktryny, że pojęcie „umowa licencyjna” używane jest w odniesieniu do czynności prawnej (umowy pomiędzy licencjodawcą i licencjobiorcą), natomiast termin „licencja” używany jest jako określenie upoważnienia, udzielonego licencjobiorcy w wyniku zawarcia umowy licencyjnej. Poniżej wskazane i przybliżone zostaną rodzaje licencji w zależności od tego, czy dotyczą one korzystania z utworu (a więc na podstawie przepisów prawa autorskiego) czy też korzystania z wynalazków (na podstawie przepisów prawa własności przemysłowej), do którego to korzystania można odpowiednio odnieść korzystanie z innych praw własności przemysłowej (przepisy dotyczące licencji na wynalazek są bowiem bardzo podobne w przypadku licencji na korzystanie z innych praw własności przemysłowej). Spis treściPrzepisy prawa autorskiegoNa gruncie przepisów dotyczących utworów, mamy do czynienia z licencją wyłączną i niewyłączną. Główna różnica pomiędzy tymi dwiema licencjami została przedstawiona w art. 67 ust. 2 pr. aut., w którym wskazano: „Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna)”. Co szczególnie istotne, przytoczony przepis stanowi, że istnieje domniemanie licencji niewyłącznej. Oznacza to że, aby licencja miała charakter wyłączny, należy to jednoznacznie zastrzec w umowie. Ponadto, dalsze przepisy wskazują, że licencja wyłączna wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Jak słusznie wskazuje SA w Warszawie, tylko w razie wyraźnego zamieszczenia w umowie, w formie pisemnej, postanowienia o wyłącznym charakterze licencji bądź postanowienia wyraźnie sprzeciwiającego się udzielaniu dalszych licencji przez licencjodawcę, można zakwalifikować daną umowę jako umowę licencyjną wyłączną (zob. wyr. SA w Warszawie z r., I ACa 145/14, Legalis).Należy również zwrócić uwagę na art. 67 ust. 4 pr. aut., w którym wyszczególniono, że licencja wyłączna upoważnia licencjobiorcę wyłącznego do dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych w zakresie objętym umową licencyjną. Oznacza to, że taki licencjodawca posiada legitymację czynną do występowania z powództwem. Jednakże, należy pamiętać o tym, że w treści umowy licencyjnej można prawo to wyłączyć. Przepisy prawa własności przemysłowejUmowa licencyjna na wynalazek polega na udzieleniu przez osobę uprawnioną z patentu innej osobie upoważnienia do korzystania z jej wynalazku. Wraz z zawarciem umowy licencjobiorca nabywa prawo korzystania z wynalazku chronionego patentem w zakresie udzielonego upoważnienia. Na gruncie tych przepisów można wyróżnić licencję wyłączną oraz niewyłączną, ograniczoną oraz pełną, licencję otwartą oraz dorozumianą. W rozdziale 7 Ustawy Prawo własności przemysłowej opisano również licencję przymusową, jednakże, wbrew swojej nazwie, nie uznaje się jej za jeden z rodzajów licencji, lecz za szczególną, przymusową formę upoważnienia do korzystania z opatentowanego wynalazku na rzecz osoby wyłączna i niewyłącznaRóżnica pomiędzy licencją wyłączną i niewyłączną została wskazana powyżej, podczas omówienia przepisów pr. aut., i dotyczy liczby osób upoważnionych. W zakresie przepisów dotyczących własności przemysłowej ustawodawca wprowadził również domniemanie licencji niewyłącznej. Licencja ograniczona i pełnaKolejnym podziałem jest podział ze względu na zakres udzielonego upoważnienia do korzystania z wynalazku. Wyróżnia się licencje ograniczoną, w której strony mogą w umowie ograniczyć zakres korzystania z wynalazku oraz licencje pełne, zwane także nieograniczonymi, w których nie przewidziano ograniczeń zakresu korzystania z wynalazku i licencjobiorca ma prawo do korzystania z wynalazku w takim zakresie, jak licencjodawca. Tak jak w przypadku licencji niewyłącznej, w stosunku do której istnieje domniemanie, taka sama sytuacja jest w związku z licencją pełną. Dlatego też, jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca. Licencja ograniczona może zawierać ograniczenia czasowe, terytorialne lub odnoszące się np. do zakresu korzystania z otwartaLicencja otwarta jest oświadczeniem uprawnionego o gotowości udzielenia licencji na korzystanie z wynalazku, złożonym w Urzędzie Patentowym RP (dalej również jako: „UPRP”). Oświadczenie takie może zostać złożone w dowolnym momencie w czasie trwania ochrony patentowej. Przez złożenie oświadczenia woli wobec UPRP uprawniony z patentu dokonuje samoograniczenia swojego prawa. Jest to pewien rodzaj licencji niewyłącznej, zezwalający dowolnej osobie na korzystanie z utworu oraz jego modyfikowanie. Informacja o złożeniu oświadczenia podlega ujawnieniu przez wpis do rejestru patentowego. Nie jest wymagane złożenie wniosku, w związku z tym wpis następuje z dorozumianaLicencja dorozumiana opisana została w art. 81 stanowi ona o domniemaniu, że wykonawca prac badawczych lub podobnych, wykonanych na zamówienie, udzielił zamawiającemu licencji na korzystanie z wynalazków zawartych w przekazanych wynikach prac. Przepis ten stosuje się wyłącznie, gdy umowa o wykonanie prac badawczych lub inna podobna umowa nie stanowi rodzaje licencji różnią się od siebie przede wszystkim zakresem uprawnień do korzystania z utworu, a także ze względu na liczbę osób do tego upoważnionych. Równocześnie, w stosunku do każdego rodzaju licencji ustawodawca przewidział pewne uregulowania i domniemania. Dlatego też niezwykle istotnym jest dokładne zgłębienie przepisów przed sporządzeniem lub podpisaniem umowy zainteresował Państwa opisany wyżej temat, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią (tel.: +48 17 307 07 66, +48 12 307 09 88 lub e-mail: kancelaria@ oraz do umówienia spotkania w biurze Kancelarii w Rzeszowie lub BonusiakJestem aplikantem radcowskim przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Rzeszowie. Specjalizuje się w zakresie zagadnień prawa bankowego, windykacji należności Klientów, prawa cywilnego oraz wsparciem w obsłudze prawnej podmiotów gospodarczych.

art 81 ust 2 pr aut